मुंबई-पुणे बसमध्ये एक तिशीतली सुंदर, सुखवस्तू तरुणी बसली होती. तिच्या शेजारी एक किशोरवयीन मुलगा बसला होता. दोघांची आपापसात ओळख नव्हती. दोघांमध्ये एक साम्य होते. दोघे आपल्या वयाला न शोभणारी कृत्ये करीत होते.
सुंदर तरुणीचे वय असते गाणीबिणी ऐकायचे किंवा व्हॉट्सअप-फेसबुकवर आपले वेगवेगळे विभ्रम दाखवणारे फोटो टाकायचे. डीपी बदलत रहायचे. लोकांकडून फोटोचे कौतुक करून घ्यायचे. पण असे न करता ती लॅपटॉपवर इंग्रजी वार्तापत्र काळजीपूर्वक पहात-ऐकत होती. वार्तापत्र संपल्यावर तिने एक्सेल फाईल उघडली आणि काही आकडेमोड करू लागली.
तो पोरगा देखील असाच अकाली प्रौढ झालेला. मोबाईलवर तो कुठला तरी धीरगंभीर लेख वाचत होता. वाचता वाचता एखादा मुद्दा मनापासून पटला की स्वतःशी स्मितहास्य करीत होता आणि मोबाईलवरच दुसरी फाईल उघडून त्या मुद्यावर टिपण लिहीत होता. त्याने बहुधा बारावी पार केलेली असणार आणि नीट किंवा तत्सम परीक्षेची तयारी चालू असणार. किंवा त्याच्या डोळय़ात राज्य-केंद्र लोकसेवा आयोगात सनदी अधिकारी होण्याचे स्वप्न तरळत असणार. मधूनमधून तो शेजारच्या सुंदर तरुणीकडे तिरपा कटाक्ष टाकायचा. काफ एज ऊर्फ उनाड वासराच्या वयात हे साहजिकच होते. पण त्याच्या मनात असेल… ही तरुणी शिक्षिका किंवा प्राध्यापिका असेल तर आपल्याला अभ्यासात मदत करील. बस फूड मॉलवर थांबली तेव्हा त्याने तिला नम्रपणे विचारले की तुम्हाला चहा किंवा कॉफी आणू का? तिने चहा सांगितल्यावर त्याने खाली जाऊन तिच्यासाठी चहा आणला. तिने मंद स्मित करून त्याचे आभार मानले.
पुणे आले. उतरल्यावर तिला न्यायला येणाऱया व्यक्तीचा फोन आला. ती सांगत होती, ‘बजेट ऐकलंस का? मला पुढच्या वषीपासून आयकर रिटर्न्स फाईल करण्याची गरज नाही.’
तिचे बोलणे संपले तेव्हा धीर करून तो तिला म्हणाला, ‘ती सवलत फक्त पंच्याहत्तर वर्षांवरील व्यक्तींसाठी आहे.’ तेवढय़ात एक विशीतली मुलगी आली आणि ‘आजी…’ म्हणत तिला बिलगली. अर्थात आपल्या कथेची नायिका दुसरा rतिसरी कोणी नसून अंतुर साबणात न्हाऊन तरुण झाली होती.
ती त्या मुलाकडे बघून दयार्द दृष्टीने हसणार तोच एक मुलगा ‘आजोबा…’ म्हणत त्याच्या जवळ आला. तिलाही समजलेच असेल की हा पोरगा नसून आपल्यासारखाच अंतुर साबणात न्हायलेला रंगेल म्हातारा आहे.