लॉकडाऊन संपल्यावर सखुबाई घरी आली. तिने आधी नेलेली उचल, मारलेल्या दांडय़ा, सुट्टीच्या काळातील पगार वगैरेवर रीतसर चर्चा ऊर्फ घासाघीस झाली. मग सखुबाई म्हणाली, “वयनी, एक कप चहा द्या आता. तुमच्या हातचा चहा घेऊन लय दिवस झाले.’’
“एक कप काय, चांगला दोन कप घे. मी चार कप चहा ठेवते. दोन कप तू घे, एकेक कप हे आणि मी घेतो. चहा घेतल्यावर कप आणि चहाची भांडी धुवावी लागणार नाहीत या अनुभवालाही खूप दिवस झाले.’’
सखुबाईने मालक आणि मालकिणीसह चहा घेतला आणि सर्वांचे कप, चहाचं पातेलं, गाळणी वगैरे धुवून जागेवर ठेवलं. मग तिने खोल्या झाडण्यासाठी झाडू घेतला.
“सखुबाई, खोल्या यांनी कशा व्यवस्थित झाडल्या आहेत, बघ. तू देखील आता असं छान झाडायला शीक.’’
“वयनी, पुरुषाचा हात आणि बाईचा हात यात फरक पडणार की नाही? जरा समजून घ्या.’’
“अगं पण त्यांनी हे काम फुकटात असून किती छान केलंय.’’
“फुकटात कसं म्हणता हो? तुम्ही त्यांना जे दिलं-’’
“चहाटळपणा पुरे, कामाला लाग कशी.’’ झाडायला घेण्याआधी सखुबाईने सवयीने आपला मोबाईल काढून चार्जिंगला लावला मग हळूहळू मालकीण आणि तिच्या गप्पा सुरू झाल्या.
“सुट्टी कशी गेली गं?’’
“पहिले एक दोन दिवस एकदम म्हणजे टेन्शनखाली गेले. तुम्ही सुट्टीचा पगार देणार हे माहिती होतं. पण मला काय टेन्शन आलं, लॉकडाऊन समजा लईच लांबला तर तुम्हाला दोघांना सगळय़ा कामाची सवय झाली आणि माझी गरज नाही म्हणून तुम्ही काढून टाकलं तर काय? आणि एक दोनदा दुपारी झोपले होते तेव्हा स्वप्न पडलं की तुम्ही फोनवर विचारताय की आज का नाही आलीस, आणि मला काय कारण सांगावं ते सुचून नाही राहिलं.’’
यावर मालकीण मनापासून हसली. मग सखुबाई म्हणाली, “तुम्हाला एक सांगू? तुम्ही देवमाणूस आहात. म्हणून तुम्हाला माझ्यासारखी बाई मिळाली. शेजारच्या कॉलनीत कामाला जाणारी माझी मैत्रीण आहे नं,’’
“तिचं काय झालं?’’
“आठ महिन्यांनी ती-तुम्ही विंग्रजीत काय म्हणता बरं, हां-म्याटर्निटी सुट्टीवर जाणार हाय.’’
मालकिणीने सुटकेचा निःश्वास सोडला.