अतिसंदनशील वॉर्डात बजावते सेवा : कोरोना महामारीत रुग्णांसाठी ठरतेय देवदूत
प्रवीण मांजरेकर / सावंतवाडी:
डॉक्टरी पेशात ज्ञानाचा भाग मोठा असतो तर परिचारिका पेशात मनाचा भाग मोठा असतो. डॉक्टरांचा स्टेथेस्कोप फक्त छातीपर्यंत पोहचतो तर परिचारिकाचा हात काळजात जातो. डॉक्टर फक्त रोग्यांचा ताप बघतात तर परिचारिका ताप व मन:स्ताप दोन्हीचे निराकारण करण्यासाठी धडपडत असतात. असे परिचारिका सेवेचे वर्णन केले तर वावगे ठरू नये. याच ध्येयाने व विचाराने प्रेरित होऊन सातोसे गावची सुकन्या श्रुतिका तुळशीदास गडेकर ही मुंबई येथील प्रसिद्ध लीलावती हॉस्पिटलमध्ये जीव धोक्यात घालून कोरोना रुग्णांची सेवा करीत आहे. तेथील रुग्णांसाठी त्या देवदूत बनल्या आहेत.
लीलावती रुग्णालयाच्या अतिसंवेदनशील वॉर्डात गडेकर सेवा बजावत आहे. ती सेवा बजावत असलेल्या वॉर्डात 30 रुग्ण असून प्रत्येक परिचारिकेला 10 रुग्णांची काळजी घ्यावी लागते. रुग्णांशी थेट संबंध असल्याने धोका समोर दिसत असूनही न डगमगता धैर्याने रुग्ण बरे होण्यासाठी धडपडत आहे. परिचारिकांचा इतर कोणाशी संपर्क येऊ नये म्हणून रुग्णालय व्यवस्थापनाने रुग्णालयातच राहण्याची व्यवस्था केली आहे.
लहानपणीच वडिलांचे छत्र हरपले
श्रुतिका गडेकर ही दोन वर्षांपासून लीलावती रुग्णालयात परिचारिका म्हणून काम करीत आहे. अवघी तीन वर्षांची असताना वडिलांचे छत्र हरपल्यानंतर आईने खडतर परिस्थितीत तिला शिक्षण दिले. लहानपणापासून हुशार असलेली श्रुतिका दहावी, बारावीमध्ये प्रथम क्रमांकाने उत्तीर्ण झाली. कोल्हापूर येथे चार वर्षांचा नर्सिंग कोर्स करून कोल्हापूर महाविद्यालयात पहिल्या क्रमांकाने उत्तीर्ण झाली. टॅलेंटच्या आधारावरच निकाल जाहीर होताच तात्काळ तिला मुंबईतील ‘लीलावती’सारख्या मोठय़ा हॉस्पिटलमध्ये नोकरी मिळाली. दोन वर्षातील तिच्या सेवेवर व्यवस्थापन प्रभावीत झाले. त्यामुळे तिला कोरोना महामारीत अतिसंवेदनशील वॉर्डमध्ये सेवा बजावण्याची संधी दिली. तिची आई तनुजा गडेकर या सातोसे येथे अंगणवाडी सेविका सहाय्यक म्हणून काम करीत आहेत. तर मुंबईत लीलावती हॉस्पिटलच्या हॉस्टेलमध्ये राहते. सध्या सर्व परिचारिकांची रुग्णालयातच राहण्याची व्यवस्था व्यवस्थापनाने केली आहे.
कोरोनाचा फैलाव सुरू झाल्यानंतर गावाकडे असलेल्या तिच्या आईने श्रुतिका हिला नोकरी सोडून गावी येण्याचा तगादा लावला. मात्र, आपल्या पेशाशी प्रामाणिक असलेल्या श्रुतिकाने यावेळी आईला सेवेचे महत्व पटवून दिले. सेवा कशी महत्त्वाची आहे. कठीण प्रसंगात नोकरी सोडली तर शिक्षणाचा काय उपयोग, अशा पद्धतीने तिने आपल्या आईची समजूत काढली.
याबद्दल प्रतिक्रिया व्यक्त करताना श्रुतिका म्हणते, हॉस्पिटल व रुग्ण हे असे क्षे आहे, जिथे आनंद व दुःख खऱया स्वरुपात भेटतात. आपल्या हॉस्पिटलमध्ये कोरोनाचे रुग्ण येण्याची निश्चिती झाल्यानंतर व्यवस्थापनाने डॉक्टरप्रमाणे परिचारिकांचीही टीम बनवली व या टीममध्ये आपलाही समावेश करण्यात आला. क्षणभर तणावाखाली आलो. मात्र दुसऱयाचक्षण मनाची तयारी करून धैर्याने सेवा करण्याचा निश्चय केला. रुग्णांशी थेट संपर्क येत असल्याने जोखीम पत्करूनच काम करावे लागते. एक आव्हान म्हणून आम्ही याकडे पाहत आहोत. कोरोनाचे रोज नव्याने 25 ते 30 रुग्ण दाखल होत असतात. त्यात अनेकांना डिस्चार्जही मिळत असतो. रुग्णाला डिस्चार्ज मिळाला समाधान व आमचा उत्साहही वाढतो. आम्ही रुग्ण बरे होण्यासाठी कठोर मेहनत घेत आहोत. त्यामध्ये यशही प्राप्त होत आहे. परिचारिकांचीही नियमित वैद्यकीय तपासणी होत असल्याची ती म्हणाली.
परिचारिका आरोग्य यंत्रणेचा कणा आहे. सामाजिक आरोग्य हे परिचारिकांशिवाय पूर्ण होऊच शकत नाही. ज्या रुग्णांचे कुटुंबीय रुग्णांच्या जवळ यायलाही घाबरतात, अशा रुग्णांची सेवा करण्यास मिळाली हे भाग्यच आहे, असे श्रुतिका म्हणाली.