लेखाचं शीर्षक लिहिण्यात किंवा छापण्यात काहीही चूक झालेली नाही हे आधी सांगून टाकतो. आपल्या पुण्यात, महाराष्ट्रात आणि भारतात जे काही चांगलंवाईट घडतंय ते पाहून आटपाट नगरातले लोक नक्कल करतात. भारतात कोरोना आला तेव्हा आटपाट नगरातल्या लोकांनी वाचकांच्या पत्रव्यवहारात आणि सोशल मीडियात तक्रारी मांडल्या होत्या की भारतात कोरोना आलाय तसा आपल्या आटपाट नगरात का नाही? काही लोकांनी सरकारचा राजीनामादेखील मागितला होता. शेवटी तिथे देखील कोरोना आला.
भारतात कोणा मंत्र्याने कोरोनावर मात करण्यासाठी ‘भाभीजी का पापड’ खाण्याची शिफारस केली होती. लगेच तिथल्या एका मंत्र्याने ‘वहिनींच्या पापडय़ा’ खाल्ल्यानंतर कोरोना बरा होतो असे जाहीर केले. भारतात एका मनपाने जंबो कोविड सेंटर उभारल्याची बातमी वाचून आटपाट नगरवाल्यांनादेखील असं सेंटर हवंहवंसं वाटू लागलं. त्यांनी बांबो कोविड सेंटर उभारलं. सामान्य नागरिक त्याला हाऊस ऑफ बांबो म्हणू लागली. त्यांच्या देशात बांबूला (आणि आर्थिक भुर्दंडाला देखील) बांबो म्हणायची पद्धत आहे. असो.
बांबो सेंटरमधले दरपत्रक पाहिल्यावर मध्यमवर्गीयांचे डोळे आधी आश्चर्याने विस्फारतात, मग पांढरे होतात आणि शेवटी भीतीने मिटतातदेखील. कॉलेजात असताना आम्ही एका बडय़ा हॉटेलात गेलो होतो. मेन्यू कार्डवरचे दर वाचून खिसे चाचपले आणि पाणी पिऊन पटकन बाहेर आलो. बांबो सेंटरमध्ये गेल्यावर अनेक जण असंच करतात. मरायचंच आहे तर आत जाऊन बिल भरून मरण्यापेक्षा सेंटरच्या बाहेर रस्त्यावर निजून मरू, उद्या पेपरात फोटो तरी येईल असा विचार करून आटपाटवासी सेंटरबाहेर प्राण सोडू लागले आहेत.
आटपाटवासियांच्या कृतघ्नतेला सीमा नाही. मायबाप मनपाने किती खर्च करून हे सेंटर उभारलं आहे. रुग्णांच्या पलंगांवर सुती कापडाच्या चादरींची किंमत विचारूच नका. परवडणार नाही. म्हणून या चादरी दिवसाला 100 रुपये भाडय़ाने आणल्या आहेत. रुग्णाला गार वारा मिळावा म्हणून दिवसाला 100 रुपये भाडय़ाने विजेचे पंखे आणले आहेत. ज्या रुग्णाला हे भाडे परवडणार नाही त्याच्यासाठी दिवसाला 10 रुपये भाडय़ाने पुठ्ठय़ाचे पंखे आहेत. रुग्णाने स्वतःच्या हाताने पुठ्ठा हलवून वारा घ्यायचा आहे.
प्रेयसीवरचे प्रेम आणि बांबो सेंटरबद्दलचा आदर व्यक्त करताना कवीने म्हटले आहे
तू ससून हॉस्पिटल,
मी बांबो सेंटर, प्रिये