महामुनी शुकदेव परिक्षिती राजाला बाणासुराची कथा सांगताना पुढे म्हणतात –
चित्रलेखेने नंतर द्वारकेतील वृष्णविंशातील शूरसेन, वसुदेव, बलराम आणि श्रीकृष्ण यांची चित्रे काढली. कृष्णाचे चित्र पाहताच उषा थोडी थबकली व तिने चित्रलेखेला विचारले-हा सुंदर श्यामवर्ण पुरुष कोण?
येरी म्हणे हा द्वारकाधीशा । त्रैलोक्मयनायक परमपुरुष । अपर याचा वीर्यविशेष । पाहें औरस प्रद्युम्न । म्हणोनि लिहिली मन्मथमूर्ति । उषा देखोनि संदिग्ध चित्तीं । होय न होय ऐसी भ्रान्ति। सलज्जवृत्ति जाणविते । लज्जति पल्लव सरसा करी। खुणा बोधी मंदोत्तरिं । यासारिखी प्रतिमा दुसरी। पाहें अंतरिं विवरूनी । उषावचन ऐकूनि ऐसें । चित्रलेखेच्या मानसें । अनिरुद्धें ही भोगिली असें । दृढ विश्वासें अवगमिलें । मग तो लिहिला रोचनाकान्त । सादरचित्तें सुरंगभरित । वसनाभरणीं सालंकृत । ठकारमंडित कंजाक्ष । त्यातें लक्षूनि बाणकुसरी । लाजूनि झाली पाठीमोरी । चित्रलेखेतें नमस्कारी । विवरिं पुढारिं सूचना । हाचि हाचि तो होय ऐसें । चित्रलेखेतें सांगे हर्षें । संशय न धरिं वो मानसें । म्हणे विश्वासें कुरुवर्या ।
चित्रलेखा म्हणाली – हा द्वारकाधीश भगवान श्रीकृष्ण होय. त्यानंतर तिने प्रद्युम्नाचे चित्र उषेला दाखवले. प्रद्युम्नाचे चित्र पाहताच उषा लाजली. त्यानंतर जेव्हा तिने अनिरुद्धाचे चित्र पाहिले, तेव्हा तर लाजेने आपली मान खाली घातली. नंतर स्मितहास्य करीत ती म्हणाली- ‘हाच. हाच तो माझा प्राणवल्लभ.’
परमयोगिनी चित्रलेखा । समस्त कृत्य आणूनि लेखा । पुढें धरिला जो आवांका । तोही ठाउका करीतसे । श्रीकृष्णाचें पौत्ररत्न । अंतःकरणीं निर्धारून । त्यासी आणावयालागून । तत्काळ गमन आदरिलें । हृदयीं चिंतूनि शिवभवानी । सिद्धपादुका लेइली चरणीं । गमनमार्गा अवलंबूनी। द्वारकाभुवनीं प्रवेशली । कृष्ण पाळी जियेप्रति । सुरनरेंद्रां दुर्गम द्वारावती । रक्षकांचीं गुल्में भोंवती। दुर्गम भिंती दुर्गाच्या । निमेषामाजी कोटि फेरे । सुदर्शनाची घरटी फिरे । रिघों न शके पारिकें वारें। केंवि संचरे ते ठायीं । योगिनी ऐशिया पदेंकरूनी । रहस्य वदला बादरायणि । हृदयीं चिंतूनि चक्रपाणि। चक्रा नमूनि प्रवेशली । करावया दैत्यसंहार । द्वारके अवतरला श्रीकृष्णवीर ।
तत्कार्यार्थ उद्योगपर । जाणोनि चक्र न निवारी ।
हरिवंशीं चित्रलेखेसी । नारद भेदला पुरप्रवेशीं ।
तेणें उपदेशिली तामसी। कार्यसिद्धीसी साधावया । गगनमार्गें द्वारकेआंत । उतरती झाली खगेन्दवत । जिये सदनीं रोचनाकान्त। स्वानंदभरित नांदतसे । त्रिदिनव्रताचा जागर । तेणें उजगरा होता फार । तथापि कीर्तनीं प्रेमादर । बैसला सादर सत्सदसीं । चित्रलेखा विवरी मनीं । भेटतां नये ऐशिये क्षणीं । गोष्टी पडतां इतरां कर्णीं । कार्यहानि हों पाहें । मग खेचरी योगसिद्धि। जपूनि राहिली गुप्तविधि । कीर्तनाची पुरे अवधि। तंववरी बुद्धि दृढ केली । संपलिया कथाप्रसंग । सदना गेला वैष्णववर्ग । अनिरुद्धासी निद्रायोग । मंचकीं सवेग पहुडला ।
Ad. देवदत्त परुळेकर