महामुनी शुकदेव परिक्षिती राजाला कृष्ण कथा सांगताना पुढे म्हणतात-
ऐसा गोपजनांचा मेळा । नावेक रामें आलिंगिला ।
तंव गोपींचा समूह आला । स्नेह पाहिला अनावर ।
पूर्णचंद्रें भरे सागर । त्याहूनि हृदयीं प्रेमा सुभर ।
कोण कोणें नारी नर । ऐसा विचार नेणती ।
चिरकाळ बळरामाच्या कंठीं । गाढालिंगनें घालिती मिठी । स्वकर्णानिकटीं मर्दिती मुष्टि । सवेग दृष्टी उतरूनियां। एकी कुरवाळिती वदना । हनुवटि स्पर्शूनि चुंबिती आना । एकी परिमार्जिती नयना। मृगलोचना सप्रेमें । एकी तृषिता चकोरनेत्रा । लक्षूनि प्राशिती रामगात्रा। एकी होऊनि भाषणपरा। मधुरोत्तरा अनुवदती । ऐसा गोपींचा अमोघ प्रेमा । हृदयीं जाणवला बळरामा । जेणें मोहिलें निष्कामकामा । अवाच्यगरिमा स्वजनाची ।
विसर्जूनियां बल्लवगण । पुढें प्रवेशला नंदसदन ।
नंदयशोदा कळवळून । आलीं धांवून भेटावया ।
येरें देखोनि मातापितरां । साष्टाङ्ग घालूनि नमस्कारा। येरिं अवघ्राण करूनि शिरा । प्रेमाश्रुधारा प्रोक्षिलें । अखिलकल्याणाचें स्थान । त्रैलोक्मयविजयी होईं म्हणोन । ऐसें देवोनि आशीर्वचन । हृदयीं कवळून त्या धरिती ।
इकडे व्रजवासी गोप आणि गोपीसुद्धा बलरामांना भेटण्यासाठी पुष्कळ दिवसांपासून उत्सुक होत्या. ते आल्याचे पाहून सर्वांनी त्यांना आलिंगन दिले. बलरामांनी माता-पित्यांना नमस्कार केला. त्यांनीसुद्धा त्यांना आशीर्वाद देऊन त्यांचे स्वागत केले.
ऐसें देऊनि आलिंगन । मग सदनशाळा प्रवेशोन ।
पूर्वरचित जें रम्यासन । बैसली घेऊन त्या तेथें ।
पूर्वीं कवळिती बाळपणीं । तयाचि प्रेमें तये क्षणीं ।
अंकीं घेऊनि सौनंदपाणि । शिंपिती मूर्ध्नि अश्रुजळीं।
अनुजेंसहित आम्हां वृद्धां । तुम्हीं रक्षिलें बा सर्वदा ।
आमुचा विसर नसावा कदा । इत्यादि शब्दां अनुवदती । आमुच्या दैवें तुम्ही भूपति । दशार्ह म्हणिजे यादवनृपति । झाले असतां आम्हांप्रति । रक्षणें निश्चिती तुम्हां उचित । नंदयशोदा ऐसें वदती। तंव व्रजवासियांची मांदी भंवती । मिळाली त्यातें रेवतीपति । कवणे रीति सम्मानी ।
‘बलरामा ! जगदीश्वर असा तू धाकटा भाऊ श्रीकृष्णासह नेहमी आमचे रक्षण करीत राहा’ असे म्हणून त्यांनी त्यांना मांडीवर घेऊन आलिंगन देऊन आपल्या प्रेमाश्रूंनी भिजविले.
गोपांमाजी गोपनायक । सुनंदोपनंदवृषभानुप्रमुख ।
एवं वडील ते सम्यक । भक्तिपूर्वक राम नमी ।
आपणासमान वयसा ज्यांसी । क्षेमालिङ्गनें दिधलीं त्यांसी । धाकुटे वयस्य रामासी । नमिते झाले सप्रेमें ।
जैसी वयसा ज्या शरीरिं । त्या तैसाचि सम्मान करी ।
पूर्वीं सख्य ज्यां जे परी । तदनुसारिं त्यांसी भजे ।
ज्यांसीं मेहुणपणाचें नातें । विनयोत्तरिं तोषवी त्यांतें ।
मामा म्हणोनि मातुळातें । प्रेमभाषणें गौरवी ।
पूर्वीं मानिले होते चुलते । काका म्हणोनि आळवी त्यांतें । एवं यथासंबंध समस्तांतें । भजता झाला सुस्निग्ध । ऐसे भेटले पशुप सकळ । तदुपरि पूर्ववयस्यमेळ । आला त्यांसी भाषणशील । जाला केवळ तें ऐका ।
Ad. देवदत्त परुळेकर