आटपाट नगरातले नेते देशाच्या कीर्तीत भर घालण्यासाठी जगभर आणि आयुष्यभर राबत असताना त्यांची आणि आटपाटमधल्या मीडियाची नजर चुकवून कोरोना आटपाट नगरात कधी आला आणि स्थिर झाला, हे कळलं देखील नाही. गाफिल माणसांना कोरोना गाठू लागला. विरोधी पक्ष लस मागू लागले. पण अख्ख्या जगभरातील कंपन्यांकडे जगभरातील देशांनी आधीच बुकिंग केल्यामुळे ‘लस मागशी सख्या परी, स्टोर पडे रिकामे’ अशी कंपन्यांची स्थिती झाली होती. सरकारने शिल्लक असलेली तुटपुंजी लस पुरवून पुरवून वापरायचे ठरवले. नेते, त्यांचे लांबचे नातेवाईक वगैरेंना गुपचूप आणि ज्ये÷ नागरिकांना आधी लस द्यायचं ठरवलं. पण तेवढय़ात आटपाटमधल्या एका कोर्टानं सांगितलं की म्हाताऱया माणसांचं जग बघून झाले आहे, आयुष्य जगून झाले आहे. त्यांच्या आधी तरुणांना लस द्या, हे ऐकल्यावर आटपाटमधला वयोवृद्ध डेन्मार्कचा राजपुत्र रागावला आणि म्हणाला,
“टू व्हॅक्सिनेट ऑर टू फरगेट’
लस टोचून जगावं की लसीच्या रांगेत उभं राहून मरावं, हा एकच सवाल आहे.
ह्या केंद्रावरच्या गर्दीत फाटक्मया मास्कचा तुकडा ओठांवर बांधून जगावं
बेशरम लाचार आनंदानं? की ओतून द्यावी सॅनिटायझरची बाटली मोरीमध्ये
आणि करावा शेवट सगळय़ाचा एकाच फटक्मयात. माझा, तुमचा, सगळय़ांचा या इन्फेक्शनने? कॉर्पोरेटरच्या निर्लज्ज कार्यकर्त्यांनो, ज्ये÷ मतदाराचा तुम्ही असा गळा कापावा? की नंतर येणाऱया मनपाच्या निवडणुकीत बुथवर नसावा जिवंत एकही म्हातारा मतदार…?
साला, मरायचा धीर होत नाही म्हणून आम्ही म्हातारे,
ऐकून घेतो तुमच्या पोकळ थापा, खोटय़ा आकडेवारी,
सहन करतो निर्जीव डोळय़ांना दिसणारे फ्लेक्सवरचे तुमच्या नेत्यांचे चेहरे
आणि अखेर स्वस्तातला मोबाईल घेऊन उभे राहतो खालच्या मानेनं
लसीकरण केंद्राच्या दाराशी.
हे न्यायदेवते तू इतकी कठोर का झालीस?
आम्ही ज्यांना निवडून दिलं ते आम्हाला विसरतात, फाटय़ावर मारतात, मरायला सोडून देतात.
आणि तूही म्हणतेस आमचं जगून झालं.
मग हे लसोत्सुक उघडे दंड घेऊन आम्ही थेरडय़ांनी
कुठे जाऊन लस टोचून घ्यायची? कुठे? कुठे? कुठे?