रुक्मिणी भगवान श्रीकृष्णाला पुढे म्हणते –
तवपदकमळींचा मकरंद । श्रवणमानसा अनुपलब्ध । घ्राणें सेविती जेंवि षट्पद । तेंवि तन्मोद जी नेणे । तेचि वनिता मूढमति । भुलूनि नृपाचिये संपत्ती । कान्त मानूनि जीवत्प्रेतीं । सप्रेमरतिरुचिरत्वे। जैसे मृत्तिकेचे गोळे । पुरुषाकारें करकौशल्यें । लेप्यें श्रृंगारिताति कुशलें । भुलती अबळें लावण्या । तैसें सजीव नरवरमडें । चर्में मढिलें चहूंकडे । मूर्धज कुंतळ स्मश्रु खांडें । समांस हाडें माजिवडीं । लावण्य भासे श्याम गौर । तो त्वच्चारंग बाह्याकार । माजी भरलें कुत्सतितर । तोही प्रकार अवधारा। रक्तपूर्ण शिरांच्या सूत्रें । आपाद वेष्टिलीं सर्वगात्रें । आंत भरलीं वि÷ामूत्रें । दुर्गंधीपात्रें ज्यापरी। वातपित्तकफादि रोग। शरीरमात्री यांचा योग । न्यूनाधिक्मयें होती सरोग । सुखदु:खभोग अनुभविती। वदनीं प्रवाह चाले लाळे । सर्वदा घ्राणें श्लेष्मा गळे । चिपडी चिपडी होती डोळे। श्रवणीं मळें दुर्गंधि । शिश्नद्वारें मूत्र पाझरे । स्त्रीचिंतनें वीर्य क्षरे । श्वास सांदितां अधोद्वारें । घ्राण घाबरें त्यां गंधें । कृमि जंतु यूका लिखा । सबाह्य बुचबुचिती पैं देखा । ऐसियांच्या आश्लेषसुखा । भजती मूर्खा मंदमती । तव पदकंजींचा सुवास । अवघ्राण नाहींच ज्यांस । त्याचि सजीवा नरकुणपास । भजती संतोष मानूनी ।
रुक्मिणी पुढे म्हणते-वरून कातडे, दाढी-मिशा, रोम, नखे आणि केसांनी झाकलेले व आत मांस, हाडे, रक्त, किडे, मल-मूत्र, कफ, पित्त आणि वायू यांनी भरलेले, म्हणूनच जिवंत असून प्रेतासारख्या असणाऱया या शरीराला, जिला आपल्या चरणारविंदाच्या मकरंदाचा सुगंध हुंगावयास मिळाला नाही, अशीच मूर्ख स्त्री आपला प्रिय पती समजून भजते.
तरी तेंही सुखें असो स्वामी ।
औदासीन्य तुमचे तुम्ही ।
मिरवत असतां सर्व धर्मीं । आम्हां हृत्पद्मीं तें न वसो ।
निरपेक्षत्वें तुमची प्रीति । कोठें न गुंतो श्रीपति ।
आम्हां तव पदकंजरति । असो निश्चिती अनुरागें ।
माझ्या ठायीं बाह्यविषयें। म्हणाल माझी प्रीति नाहीं ।
आत्मनिरत सर्वदाही । वरिल्या कायी फळलाभ ।
तरी तव चरणींचा अनुराग । हें अनंतजन्मींचें सुकृतभाग्य ।
उत्कृष्ट लाभ हाचि चांग । याहूनि भाग्य नापेक्षूं ।
जरी तूं विश्ववृद्धीकारणें । अल्प वेंठसी रजोगुणें ।
तैं या त्रिजगा सुखपारणें । अल्प कारुण्यें औत्कंठ्यें ।
तैसा होत्साता जरी मातें । अवलोकिसी आपाङ्गपातें ।
याहूनि वरि÷ सुख कोणतें । माझे चित्तें न मनिजे ।
तेचि तुझी परमानुकंपा । अत्युत्कृष्ट अनुग्रहरूपा ।
या वेगळें मम संकल्पा । मन्मथबापा न रुचों दे ।
जरी तूं निरपेक्ष उदासीन । तथापि तव पदीं मम मन लेन ।
सप्रेम रंगें रंगो पूर्ण । इतुकें वरदान पुरे आम्हां ।
तूं सर्वदा आत्मनिरत । माझें तव पदीं मानस रत ।
असो अनन्य भ्रमरवत । अनुरागवंत जगदीशा Ad. देवदत्त परुळेकर