शाळेत असताना पूर्वी पी. टी. ऊर्फ फिजिकल टेनिंग ऊर्फ शारीरिक शिक्षणाचा एक तास असे. सहसा तो शाळा सुटण्याच्या आधी शेवटचा तास असे. त्यावेळी आम्ही थकलेले असू. मैदानावर रांगांमध्ये उभे राहून दाये मूड, बाये मूड, पीछे मूड, कदमताल वगैरे कवायतीचे हात, उठाबशा, वगैरेसाठी अंगात त्राण उरलेले नसे. शिक्षकांनी दिलेल्या आज्ञांचे पालन करताना चूक झाली की शिक्षक मैदानाला फेऱया मारायला सांगत किंवा तळपत्या उन्हात अंगठे धरून उभे करीत. अशा एका तासाला शर्ट काढून शारीरिक तपासणीसाठी रांगेत उभे असताना एका मित्राने माझे लक्ष वेधून सांगितले की मला एका बाजूला एक बरगडी कमी आहे. तेव्हा मी घाबरलो होतो. पण नंतर लक्षात आले की त्याला देखील एका बाजूला एक बरगडी कमी आहे! आपली भीती व्यक्त करावी इतके आमचे पी. टी. चे शिक्षक प्रेमळ नव्हते. त्यामुळे ती भीती मनामध्येच राहून गेली आणि आम्ही विसरून गेलो.
पुढे मोठेपणी एक लोककथा वाचली की पृथ्वीवर आधी ऍडम एकटाच होता. एकाकीपणाचा कंटाळा आला म्हणून त्याने आपल्या छातीतली एक बरगडी तोडून तिच्यापासून ईव्हला निर्माण केली. त्यामुळे म्हणे आपल्याला एका बाजूला एक बरगडी कमी असते.
काही दिवसांनी एक विनोद वाचला. ऍडम रात्री उशिरा घरी परतला आणि त्याने सांगितलेले कारण ईव्हला समाधानकारक वाटले नाही. जेवणं झाल्यावर दोघे झोपी गेले. पहाटे अचानक ऍडमला जाग आली तेव्हा त्याला दिसलं की ईव्ह त्याच्या शेजारी उठून बसली होती आणि त्याच्या बरगडय़ा मोजत होती!
आम्ही कॉलेजमध्ये असताना जवळपास सर्वांना विनोद खन्नापासून ब्रूस लीपर्यंत पिळदार स्नायू असलेल्या अनेक नटांचे आकर्षण होते. त्यासाठी विविध जिम्समध्ये जाणे, वेट लिफ्टिंग करणे वगैरे गोष्टी करून नंतर आम्ही सोडून दिल्या.
हे वेट लिफ्टिंग करताना एकाच वजनाच्या डंबेल्स उचलल्या तरी एका हातातली किंचित हलकी आणि दुसऱया हातातली किंचित जड आहे अशी शंका येत असे! वजने बदलली तरी त्या शंकेचे निरसन शेवटपर्यंत झाले नाही. व्यायाम सोडला तरी नंतरच्या काळात जुजबी वाचन केल्यावर मनाशी एक खूणगाठ बांधली. आपले डावे शरीर आणि उजवे शरीर अगदी एकसारखे नसते. आणि साऱया शंका डाव्या आणि उजव्या मेंदूत खोलवर पुरून टाकल्या.