महामुनी शुकदेव परिक्षिती राजाला बाणासुराची कथा सांगताना पुढे म्हणतात-
ऐसा त्रिपाद त्रिशिरा ज्वर । जेणें त्रासिले रामश्रीधर। यादवसैन्यें सांडिला धीर । पडिले झुंझार ज्वरतापें । ऐसिये समयीं श्रीभगवान । ज्ञानीं पाहे जंव विवरून। रौद्रज्वराचें विंदान । अंतःकरणीं ओळखिलें। ज्वरें व्यापिले यादव समरिं । देखूनि नारायण दैत्यारि। वैष्णवज्वर उत्पन्न करी । अभ्यंतरिं योगबळें। संतापरूपी रौद्रज्वर । कृष्णें निर्मिला शीतज्वर। तेणें त्रासिला माहेश्वर। झाले विज्वर यदुवर्ग । उभय ज्वरांमाजी रण । राया आरंभलें दारुण। तया दोघांची आंगवण। ऐकें श्रवणसौभाग्या । माहेश्वरनामक ज्वर। त्रिशिरा त्रिपाद भयंकर । एक द्व्याहिक त्र्याहिक अपर। चातुर्थिक सेनानी। जीर्णज्वर अस्थिगत । नवज्वर काळज्वर संतत । वात पैत्तशैत्यजनित । मेहसंभूत असाध्य । कायिक वाचिक मानसिक। वियोगविरहज्वर सशोक । अशीति यूथपति मुख्य। क्षुद्र अनेक ज्वरसेना । ऐसा रौद्रज्वराच्या भार । त्यावरी वैष्णव शीतज्वर । उठावला अति सत्वर। दांत करकर खाऊनी । ग्रीष्मीं पर्वता प्रदीप्त वणवा। माततां तद्गत जंतुकणवा । माततां तद्गत जंतुकणवा । भगवत्प्रेरित मेघ उठावा। किंवा प्रेतपूर्णा धरणी । देखूनि दैत्यां समराङ्गणीं। शुक्र प्रेरितां संजीवनी । सवेग चैतन्यीं विनियोजे । नातरी जैसा स्पर्शमणि । पालटी स्पर्शें लोह सुवर्णीं। तेंवि रौद्रज्वरें संतप्त रणीं । ते शीतळ केले वैष्णवें । वैष्णवज्वराचें बळ प्रचंड । रौद्रज्वर नुधवी तोंड । करूं पाहे खंडविखंड । पिंडब्रह्माण्ड व्यापुनी ।
इकडे शंकरांचे भूतगण जेव्हा इकडे-तिकडे विखुरले गेले, तेव्हा तीन मस्तके आणि तीन पायांचा ज्वर जणू दाही दिशा जाळीत श्रीकृष्णांवर धावला. तो आपल्याकडे येत असलेला पाहून भगवान श्रीकृष्णांनी आपला ज्वर सोडला. आता वैष्णव आणि माहेश्वर हे दोन्ही ज्वर आपापसात लढू लागले.
वैष्णवज्वर बळें करून । रौद्रज्वरेंसीं करितां कदन। येरू आदरी पलायन । तंव निर्भय स्थान लक्षेना। पळोनि जावें जया ठायां । तेथ पाविजे महाभया। ऐसें हृदयीं जाणूनियां । मग यदुवर्या आश्रयिलें। लोकत्रयासी भयंकर । तो मी माहेश्वर ज्वर । वैष्णवज्वरें त्रासितां क्रूर । निर्भय अन्यत्र स्थळ न दिसे । सर्व लोकांसी संतापकर्ता । यालागीं विश्वीं मम शत्रुता । ऐसिया मज अभयदाता । कोण तत्त्वता हों पाहे ।
एवं अन्यत्र न पवोनि अभय । ज्वर माहेश्वर भयभीत पाहे। सर्वेंद्रियाचा जो कां राय । शरण जाय तयाप्रति । स्वयें होऊनियां शरणार्थीं । दीनवदनें कृष्णाप्रति । जाऊनिया करिता झाला स्तुति । बद्धहस्तीं ते ऐका ।
तेव्हा वैष्णव ज्वराच्या तेजाने माहेश्वर ज्वर हवालदिल होऊन ओरडू लागला आणि तो भयभीत झाला. जेव्हा त्याला कोठेही आश्रय मिळाला नाही, तेव्हा आपले रक्षण व्हावे, म्हणून अत्यंत नम्रतेने हात जोडून तो श्रीकृष्णांची प्रार्थना करू लागला.
ऍड. देवदत्त परुळेकर