हिंदी सिनेमात नायक किंवा नायिका लोकांना जेव्हा आपल्या जोडीदाराबद्दल खात्री नसते तेव्हा ते एकटे बसून एखादं फूल घेतात आणि त्याची एकेक पाकळी खुडताना ‘लव्ह मी’, ‘लव्ह मी नॉट’ असं पुटपुटतात. बहुधा शेवटच्या पाकळीला जे उद्गार येतील तो त्यांचा मिळालेला कौल मानत असतील. आमच्या वेळी हे ठाऊक असतं तर संपादकाला कविता पाठवल्यावर एका कागदाचे कपटे केले असते आणि ‘छापून येईल’, ‘साभार परत येईल’ असं पुटपुटत नशिबाचा कौल आजमावला असता. गेले ते दिवस, म्हणजे कविता लिहिण्याचे आणि त्या संपादकांना पाठवण्याचे असे दोन्हीचे दिवस.
फुलाच्या पाकळय़ा खुडून मिळालेला कौल कितपत खरा होतो हे ठाऊक नाही. आणि प्रेमात पडण्याचे वगैरेचे वय निघून गेल्यामुळे उगाच एखाद्या फुलाच्या पाकळय़ा खुडून फुलावर अत्याचार करायला जीव धजावत नाही. परवाच्या रविवारी सकाळी उठलो. आज जेवणाचा खास बेत ठरला होता. पण असा बेत ठरलेला असला की लसूण सोलून देण्याची कंटाळवाणी जबाबदारी मजवर असते.
आज त्या जबाबदारीला वेगळे रूप द्यायचा निश्चय केला. चहा घेतल्यावर सौभाग्यवतीला आपण होऊन सांगितले की आज मी वर्तमानपत्रे वाचण्यापूर्वी तुला लसूण सोलून देणार आहे. ती चकित झाली. लसूण घेऊन मी बाल्कनीत गेलो. ताजी वर्तमानपत्रे आली होती. खुर्चीत बसून ती वर्तमानपत्रे मांडीवर घेतली. त्यावर लसूण सोलायला घेतला. एकेक पाकळी सोलता सोलता मनातल्या मनात पुटपुटायला सुरुवात केली, ‘लस फुकट मिळेल’, ‘लस विकत मिळेल’.
एक लसूण संपला. पण तेवढय़ात बायकोने प्रेमपूर्वक चहाचा कप आणला. तिच्याशी बोलताना लस फुकट मिळेल की विकत हे विसरलो. चहाचा दुसरा कप संपवल्यावर दुसरा लसूण घेतला आणि पुटपुटायला सुरुवात केली, ‘विरोधी नेत्याला नोटीस येईल’, ‘विरोधी नेत्याला नोटीस येणार नाही’. तोही लसूण संपला.
मग मी वर्तमानपत्रे उघडली. बातम्या वाचल्या. लसूण सोलताना जो कौल मिळाला होता त्यानुसारच घडले होते. मनात आले. उद्यापासून रोज पहाटे बायकोबरोबरच उठून काही ना काही सोलायला घेऊ. म्हणजे ती आनंदाने आयता चहा देईल. मटार आहे. कडवे वाल आहेत. प्रॉन्स आहेत. ते संपले की मेथीची, कढीपत्त्याची पाने खुडता येतील. पॉलिटिक्स इजे सोलंदाजी, पॉलिटिक्स इजे आयता चहा. अहा!